— Паражэнне паказвае табе недахопы, выкрывае слабыя бакі — тое, над чым трэба працаваць. Яно дазваляе перагрупаваць сілы, каб эфектыўна рухацца наперад. Калі ты не асвоіш гэтую навуку, то ніколі не дасягнеш мэты. Поспех — ён часовы. Паражэнне — работа над памылкамі. Рабі высновы, ліквідуй дэфекты. Бойся, калі трэба. Неабгрунтаваная бравада прыносіць больш шкоды, чым затрымка, якая з’яўляецца нічым іншым, як прадумваннем на некалькі крокаў наперад. Дзейнічай разважліва. Не ахвяруй усім дзеля заспакаення раскілзаных амбіцый. Бо інакш яны, твой галоўны актыў, знішчаць цябе.
Зямля, наша прамаці, паглынае кроў, чысціць сумленне і пакідае след толькі ў памяці людзей. Нават калі людзі маўчаць, зямля ведае. Яна хавае ўсе нашы таямніцы.
— Але пераможцам немагчыма заставацца заўсёды, — голас трэнера цяпер гучаў так, быццам той збіраўся даць ёй дыхту. Саша зноў напружылася. — Ім чалавек робіцца, калі пастаянна развіваецца. Але развіццё немагчымае без паражэнняў. Навучыся прымаць іх годна. Яны — бясцэнная крыніца ведаў, без якой нельга павысіць планку. Інакш, нягледзячы на свае перавагі, ты перастанеш перамагаць. Тады амбіцыі пачнуць цябе выядаць.
Nigdy nie daj dziewczynie sobą rządzić. Będzie cię szanowała.
Dziewczyny nigdy nie poznasz do końca. Nawet nie próbuj.
– Lepiej szybko spłonąć, niż tlić się powoli.
Chciała powiedzieć: trzydzieści dziewięć. Nadludzki, bezskuteczny wysiłek. Ryba znów łapała powietrze. Trzydzieści dziewięć. Czy ktokolwiek myślał nad tym, jak trudne są polskie liczebniki? Wolałaby już mieć czterdzieści albo sto. Sto jest takie łatwe.
Można być silnym jak tur, ale jeden drobiazg zwali cię z nóg, jeśli nie kontrolujesz swojej małej słabości. Nie ma ludzi idealnych.
Wielkie szczęście zawsze słono kosztuje. Tylko kłopoty są za darmo.
Taki właśnie jest człowiek. Wielki i mały jednocześnie.